Onüç harf

Karşımda oturuyorsun ve ben seni kıbleye döndüren şeyle beni durmadan yazdıran şey aynıymış diyemiyorum, üstelik annemsin. suskunluğuma alışmışsın, haftada üç kez saçlarımı taramaya, ellerimi ellerine benzetmeye, dolaplara boyun yetmediğinde adımı seslemeye, belki her şeye, bir şey hariç her şeye, özür dilerim bana öyle bakma diyemiyorum, beni artık susturma saç tellerime kadar doluyum diyemiyorum, nereye aitsin demeyeceksin biliyorum, neresi bana ait, bunu bilmiyorsun, bir beyaz tebeşir kadar kalıcı, üstelik üstüne defalarca basacaksın, bu sınır benim, bir kanepe kadar, kendimi bunun dışına çizemiyorum. ağlama.  neredesin diye sormuyorsan, zaten söylemeyecektim diye susuyorum, birinin kalbindeyim çocuk kahkahalarım boğazımdan taşmak istiyor, bunu da içime, elimle vura vura, biraz sıkıştırıp yarı yarıya öldürerek, bunu da içime, hani şey gibi, ondört yaşımdayken neden ağladığımı sormuştun da söyleyememiştim, çünkü o yaşta babama kırıldım demekle babamdan kırıldım demek arasındaki farkı anlatan kelimeler bilmiyordum, onun gibi, her şeyi içime, atmak değil yazmak değil belki biraz yutmak. on sene sonra hesabı ben ödüyorum, ağlama demiştin, sağ kolum muydu dokunduğun, ağlama. umarım sağ kolundur dokunduğum. neden hissetmiyorum, bu da içeriye. ağlama.  bir gün bana ne çizdiğimi sormuştun babama yol çiziyorum demiştim. ben hala yollar kazanacak diye bekliyorum. biri adımlayacak. biri bana doğru, biri sorgulamadan, çorapları aslında sevmediğimi öğrenecek, kar kürelerine nasıl küçük gözlerle baktığımı, olur olmaz yerde ağladığımı, bir mezar dolusu sırrım olduğunu bilecek, inanıyorum. anneannem zeki müreni dedemden çok severdi diye gülerken radyoda zeki müren çalmaya başlıyor işte buna inanıyorum, bir gün her şeyi kaybettiğinde bir şey bulacaksın demişti, buna, sonra ayaklarıma inanıyorum beni nereye kadar taşırlarsa o kadar. kimsenin omzuna değil kendi göğsüme. buna inanıyorum. birine, bir adıma, bazı gerçeklere, salkım salkım döküldüğüm şarkılara inanıyorum. ve hala duyuluyorum. kim o demeyeceksin, ben de içime onüç harflik yer açıyorum. ağlama. ben hep böyle susuyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

S ♾️

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. o yeşil arabanın arkasında, ağaçtan bozma bir kutunun içine koydukları soğuk bedenini evinle vedalaşmak için getirdikleri yerde, ağlayan onca gözden yarım yamalak hatırladığım babamın suratını insan ölsem unutmam diyor ama unutuluyor mu ölünce? Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni koydukları mermerin soğukluğu muydu bütün bedenini saran yoksa ölmek böyle bir şey mi? ilk defa ve hatta son defa baktım ellerine, ayaklarına, yüzüne böyle dikkatli. bembeyaz örtünün altında kaldı bütün çocukluğum, bütün hayallerim, bütün geleceğim. bir de adın kaldı geriye.  Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. kulaklarımda çınlıyor ''anne söyle götürmesinler'' feryatları. imkan olsa o arabanın tekerleklerine sarılacak onlarca insanın bana acıyan bakışları. benim gelinlikle çıkacağım evden senin kefenle çıkman mı haksızlıktı, yoksa biz mi hafife aldık senin acılarını? Gözlerimi kapatıyorum o
Devamı

2023

2023 Uzun zamandır zor bir süreçten geçiyorum. Yerini hatırlatan kalbim ve hiç haketmediğim bir kalp kırıklığı yaşıyorum. Gülüyorum da elbette. Her zamankinden daha çok yanımda oluyor dostlarım çünkü gerçek sevgi tam olarak böyle bir şey. Yıllardır kendimi öyle güzel büyüttüm ki. ancak benim gibi biri günün sonunda kendi değerini bu kadar iyi anlayabilirdi. Çok dağıttım, çok dağıldım ama hep evin yolunu bulmanın bir güveni vardı içimde. İlk defa mı bilmiyorum ama uzun zaman sonra ilk defa kaybolmanın üzüntüsünü üzerimden atamıyorum. Her şey o kadar güzeldi ki aslında yıllar önce ektiğim fidanlar büyümüş, ağaç olmuş ben de onların meyvelerini topluyordum. Her seferinde dönüp dönüp kendime aferin kızım neler yapmışsın öyle, neler başarmışsın, ne doğru insanları hayatına almış, ne güzel insanlar biriktirmiş, ne çok sevmiş, aynı oranda sevilmişsin diyordum. Hatta öyle ki, bu sene tam olarak yıllar önce acaba yanlış mı yapıyorum, acaba ben o kadar doğru değil miyim diye sorgulayıp kendimden
Devamı

Yetmiş sekiz gün ♾️

Bazı şeyler oldu. bilmediğin şeyler oldu. hiç bilmeyeceğin şeyler. kime kızsam tırnaklarımı seninle kırdım. makası sana uzattım bıçağın kaçıncı çekmecede olduğunu sana öğrettim. neler yaptık da ortaya çıkmadı, insanın içi nasıl da ürperiyor yaz sıcağında. nerelere çıktık, bak bugün kolumu nereye çarptım. düşmüştüm hani, kalkmıştım. dizim kabuk bağlamıyor bir türlü. hiç geçmiyor acısı halbuki bak ne kadar zaman oldu? (Yetmiş sekiz gün) Bilmiyorum köksüz bir kelimedir bilmiyordum çok üzgün bir kelime. sevmiş bulundum çok kırık bir cümle. bunları da düşündüm. her şeyi en az yirmi tekrarla düşündüm. tüm provaları ezberleyene kadar yaptım. şimdi yüz yüze baksak hepsini unutacağım otuzüç ağrıyı vücuduma işaretledim. o gece yere kaç milim yaklaştığımı hesaplayamadım. ne cümleler kuruldu bu evde neler yankılandı, bu salonda bu koltukta ama ne kafalar yaşandı. aklında mı. şimdi benim sesim bile yankılanmıyor. Oyduğun yerden çiçek çıktı. kimse çiçek ekmedi ama çiçek büyüdü. seni sevdiğimi ne zam
Devamı