S ♾️

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. o yeşil arabanın arkasında, ağaçtan bozma bir kutunun içine koydukları soğuk bedenini evinle vedalaşmak için getirdikleri yerde, ağlayan onca gözden yarım yamalak hatırladığım babamın suratını insan ölsem unutmam diyor ama unutuluyor mu ölünce?

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni koydukları mermerin soğukluğu muydu bütün bedenini saran yoksa ölmek böyle bir şey mi? ilk defa ve hatta son defa baktım ellerine, ayaklarına, yüzüne böyle dikkatli. bembeyaz örtünün altında kaldı bütün çocukluğum, bütün hayallerim, bütün geleceğim. bir de adın kaldı geriye. 

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. kulaklarımda çınlıyor ''anne söyle götürmesinler'' feryatları. imkan olsa o arabanın tekerleklerine sarılacak onlarca insanın bana acıyan bakışları. benim gelinlikle çıkacağım evden senin kefenle çıkman mı haksızlıktı, yoksa biz mi hafife aldık senin acılarını?

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. sevdiklerin yanındayken içi gülen gözlerinin bir daha açılmayacak üzere kapandığının haberini aldığımda gittiğim o yolun cehennemden bir farkı yoktu. ama şimdi ben bunu kime nasıl anlatacağım?

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. iyi misin diye soruyor birileri. ağlama diyorlar, ağla diyorlar. sen büyüksün örnek olman lazım diyorlar acının büyüklüğünü bilmeden. içimdeki yangından haberleri yok. yıkılan hayallerimden haberleri yok. 

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni hatırlatan onca eşyayı yaktılar ama peki ya onca anı? karnım acıktı kimi arayacağım şimdi yemek var mı diye? kime gideceğim sabahın köründe koştur koştur? kim acısı varken soracak kalp kırıklıklarımı?

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. o hastane koridorunda ellerini ellerinden ayıran adamımı suçlayalım şimdi? seni mi suçlayalım? babamı mı? bilmeden onca hayal kırıklıklarını? 

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni bir toprağın altında bırakmanın çaresizliğini üzerimden atamıyorum. bugün kırk yedinci gün. yokluğuna alışıcam diye korkuyorum bile. 

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. bir bavul bir sen. bir tabut koca bir hayat. nasıl yok oldu gözlerimin önünde. beni sormuşsun bir sedye üzerinde yarı bayık halde. sen hep beni sorardın zaten. şimdi ben seni kime soracağım?

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. koca bir kalabalık içinde, omuzlar üstündesin. seni bir yerlere götürüyolar sürekli, sana son kez yetişme telaşındayım. ne yoldan haberim var ne izden. birileri sürekli konuşuyor, birileri içine ağlıyor, birileri artık dışına kırılmış. o an kanadı olmayan bir sürü kuş sayabilirim, kanatları yokken uçup sana gelmek isteyen ruhlar görüyorum. ben de o ruhlardan biri miyim? o an hiç bişey bilmiyorum. 

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. konuşmak yetmiyor, susmaların boynu bükük. sarılmak anlamsız. ellerimi tutuyor birileri, yere yığılacak gibi oluyorum beni de tutuyolar. geçicek diyorlar, inanmıyorum. geçecek mi?

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. artık bütün hastanelere biraz kızgın, bütün mezarlıklardan da biraz alacaklıyım. kalbimin ortasında bir delik açan bu gidişine de bir hayli kırgınım. şimdi elimde senin bana verdiğin sözlerle öylece kalakaldım. ayağa kalksam tekrar düşerim diye korkuyorum. artık sen de yoksun. beni kim tutar? kimin omuzuna düşeceğim? 

Bunların hepsi yalan. çünkü gözlerimi kapatamıyorum. gün kavramım bitti. gece gündüz birbirine girdi. sadece acımın ortak olduğu insanların yanında nefes aldığımı hissediyorum. 

kendimi koyacak yer bulamıyorum. bir yerlere sığamıyor, bir yerlerden taşıyorum. yerini yadırgayan çiçek gibi nerde durucağımı bilmiyorum. 

kalbim çok kırık.

Şarkıda da dediği gibi; ''Keder eş oldu yenemiyorum ah sensiz''