Sıkıntı kötü biri
İnsan gerçekten canı yandığında, acının merkezine odaklandığı için onun aslında beyninin bir oyunu olduğunu fark edemiyormuş, öyle duydum. Ben oyun diyorum çünkü her şey bir uyarıcının sinir sisteminize dokunmasıyla başlıyor aslına bakılırsa ve bütün vücudunuzu ele geçiriyor bir anda. Sizi, onu dayanılmaz kılmanız için ikna ediyor. Oldu ki çok sıkıldınız ve deney yapasınız geldi, (çılgınsınız çünkü) kulağınızdan bir çubuk sokup beyninizin insular lobundaki, acı merkezine dokundursanız kendinizi dayanılmaz bir acı içinde bulur ve o acıyı sonlandırmak için camdan atlayabilirsiniz mesela. Sadece dokunmuş yahu deyip işin içinden çıkamayız da sonra. Ben aslında biraz da bunu içselleştirmiş olmalıyım çünkü sonsuz bir acının varlığına inanmayı bıraktım. Bunların hepsi beynimizin bizimle dalga geçişi gibi gelmeye başladı. Hem acıdan zevk alıp hem de aynı acıdan perişan olmak biraz şov çünkü. Hayatımın belli zamanlarında beynimin dokunulmaması gereken yerine dokunmuştum ben de herkes gibi. Son