2023

2023

Uzun zamandır zor bir süreçten geçiyorum. Yerini hatırlatan kalbim ve hiç haketmediğim bir kalp kırıklığı yaşıyorum. Gülüyorum da elbette. Her zamankinden daha çok yanımda oluyor dostlarım çünkü gerçek sevgi tam olarak böyle bir şey. Yıllardır kendimi öyle güzel büyüttüm ki. ancak benim gibi biri günün sonunda kendi değerini bu kadar iyi anlayabilirdi. Çok dağıttım, çok dağıldım ama hep evin yolunu bulmanın bir güveni vardı içimde. İlk defa mı bilmiyorum ama uzun zaman sonra ilk defa kaybolmanın üzüntüsünü üzerimden atamıyorum. Her şey o kadar güzeldi ki aslında yıllar önce ektiğim fidanlar büyümüş, ağaç olmuş ben de onların meyvelerini topluyordum. Her seferinde dönüp dönüp kendime aferin kızım neler yapmışsın öyle, neler başarmışsın, ne doğru insanları hayatına almış, ne güzel insanlar biriktirmiş, ne çok sevmiş, aynı oranda sevilmişsin diyordum. Hatta öyle ki, bu sene tam olarak yıllar önce acaba yanlış mı yapıyorum, acaba ben o kadar doğru değil miyim diye sorgulayıp kendimden şüphe ettiğim her durumun içinden haklı çıkmanın, doğru çıkmanın haklı gururunu yaşıyordum. Yine de işin bu olumsuz tarafından çıkıp zamanın gücüne inanmayı her şeyden çok istiyorum bu süreçte ama kafamın içi susmuyor, kalbimdeki acı geçmiyor. 

Sizi bilmiyorum ama ben bu yılda hayatımın en zor sınavını verdim. Çok sevdiğim hatta belki de en çok sevdiğim insanı kaybetme ihtimali beni alt üst etti. Cümleye dökmek, kendine olayın ciddiyetini itiraf etmek benim gibi Pollyanna bir insan için oldukça zor. Hala tüylerimi diken diken eden o düşünceyi aşabilmek neden bilmiyorum ama onun yanında çok kolaydı. 

Belki de hayatımın o en zor döneminde onu bana sunulan bir armağan gibi hissettiğim için şimdi yokluğu bu kadar boşluk hissi yarattı bilmiyorum. 

İçimde sınırsız bir öfke, boşluk, üzüntü, hayal kırıklığı birazda mutsuzluk var ve bunları dile getirmesem bu zehrin beni öldürebileceğine çok eminim nedense. 

Bilmiyorum kaç uykusuz gece, kaç yazıp yazıp silme, kaç ağlama seansı, kaç mendil, kaç şarkı.

Ben bu hayatın şanssız şanslılarındandım hep. Müthiş bir aileye doğmadım belki ama müthiş doğdum, müthiş doğduk. Öyle dümdüz değil yani. Biraz ses getirdik. Biraz şaşırttık. Biraz yok yahu olmaz öyle şey dedirttik. Bir mucize olduk. O yüzden de, o mucizenin gereğini yerini getirdim, yani çok bildim bu hayatın kıymetini. Sevmekten, inanmaktan, kırılsamda, hayal kırıklığı yaşasamda güvenmekten, kendimi olduğum gibi kabul etmekten, fazlasını aramadan, yetinmek değil, öyle büyük isteklerim olmadan yaşamayı seçtim ve sevdim. Affetmek ne haddime ama herkesle kavgamı bitirdim. Bütün bu içsel yolculuğumda sandım ki, hayatta benim önüme hep benim gibi insanlar çıkartıcak. :) öyle olmadı tabi ki. Olsun. Onları da kabul ettim. 

Hayat enerjimin çekildiği bir dönem bu benim için. Çok kırgın ve kızgın olmamın dışında, nerden ve nasıl başlayacağımı ilk defa bilmiyorum. Nerde hata yaptığımı günde milyon kere soruyorum kendime ama ya ben yanlış yapmadıysam? Ya onlar yanlışsa? Yani değer vermek, sevmek, inanmak, güzel şeyler olabiliceğini düşünmek ya da istemek, birazda kendinden vermek yanlış mı? İlla kötü mü olmamız gerekiyor? İlla kırıldığımız kadar kırmamız mı gerekiyor? İlla bizim travmalarımız var diye başkasına da travma mı bırakmamız gerekiyor? Çok mu zor bu dünyada öylesine ya öylesine karşılıksız kendin olabilmek?

Sizi bilmiyorum ama ben ne olursa olsun kalbimi karartmayacağım. kim olduğumu unutmayacağım. Ne istiyorsam onu yapmaktan, ne hissediyorsam öyle davranmaktan vazgeçmeyeceğim. Bunca hesap kitap ve taktiğin ortasında sadece kendim olarak duracağım. Kimseden onay beklemiyorum. Kimseyi duymuyorum. Çok üzgünüm, bunu yaşıyorum. Çok mutlu olursam bunu da yaşarım. Mutsuzken mutlu rolü yapmayacağım. Kalbim çok kırık onarmak için önce o kırıkları bulup bir araya toplamam gerektiğini biliyorum çünkü. Kendime olan saygım ona olan sevgimden daha büyük olduğu için artık ondan da vazgeçiyorum. 

Olduğum kişiyi çok seviyorum, olduğum kişiyi sevmeyenleri sevmiyorum.