Parçalı bulutlu on bir derece.

Parçalı bulutlu on bir derece. yağmurla karışık güneşli havanın saat on ikisinde kendimi bulmak için yürüdüğüm yolların sonunda varlığına ve yokluğuna denk gelmenin garip bir sessizliği var üzerimde. konuşsam ne diyeceğim, dahası kime ne diyeceğim. yine de sessizliğimin üzerimdeki baskısı korkutuyor beni. yol boyu yürüyorum. dükkanlar geçiyorum, kimileriyle selamlaşıyor, kimilerinin önünden öylece geçiyorum. sakinliğimin beni korkutan bir tarafı da var sanki herhangi birinin omuzunda ağlasam her şey geçicekmiş gibi hissettiren o çaresizlik halinden kendimi bir türlü sıyıramıyorum. 

kendimi anlaşılabilir hissettiğim o gecenin sabahında yüzüme bakıp bana her şeyden habersiz ve her şeyi bilen halinle günaydın demişliğinin üzerimde yarattığı korkunç endişeyle senin deyiminle kendimi içkiye vermişliğimin onuncu dakikasında senin gözünden bana kendimi sorgulatan hayata nedense çok öfkeliydim. 

bir yerlerde duruyor, bir yerlerden geçiyor, birilerine gidiyor, birilerinden dönemiyor, bazen öylece kalakalıyor, bazense yol boyu kaçıyordum. 
dizlerimin üstünde yere kapaklanmamak için eve kaç adım kaldığını zihnim hesaplıyordu. zihnim aynı anda neden bu kadar üzüldüğümüde düşünüyordu. o an kollarımın ve bacaklarımın işlevsizliğini hatırladım. sanki zihnim hepsinin yerine çalışıyordu. sonuçta bir kerelikti. sonuçta bir dahası o istediği için olmuştu. sonuçta her şey o istediği kadar ve istediği için olmuştu. kimsenin yerini işgal etmedim. bunları düşünüyordum yol boyu yürürken. buraya bunları düşünmeye gelmemiştim. buraya anılar biriktirmeye, birazda olsun nefes almaya gelmiştim ama hissettiklerim buzdolabı etkisi yaratıyordu vücudumda. konuşmak istiyordum. susmak istiyordum. yazıyordum. siliyordum. aklımdan geçiriyordum. konuşma provaları yapıyordum. kendimi anlatmak istiyordum. beni anlamasını istiyordum. kendimi anlatmaya ihtiyaç duyuyordum peki ama neden? neydi beni ona bir gecede bu kadar bağlayan. neden kendimi bu kadar iyi hissederken aynı zamanda bu kadar kötü hissediyordum. bir şey yapmak istiyordum. bi tepki koymak. hayır koymamak. paragraflarca cümleler yazmak. hayır susmak. ne kadar üzgün olduğumu söylemek. hayır takılmamış gibi yapmak. alaşağı olmuştum biliyordum peki ama neden?

günlük düzende yapmam gereken her şeyi yapıyordum ama kafamın içi sadece onunla doluydu. zorunluluktan yaptığım belliydi. bana kalsa yatağıma uzanır bu zihin fırtınam geçene kadar kafamı yastıktan kaldırmazdım ama mevcut düzende pek mümkün değildi. 

çok mutluyum. ama çok üzgünüm. bu daha ne kadar böyle sürebilir ki?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

S ♾️

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. o yeşil arabanın arkasında, ağaçtan bozma bir kutunun içine koydukları soğuk bedenini evinle vedalaşmak için getirdikleri yerde, ağlayan onca gözden yarım yamalak hatırladığım babamın suratını insan ölsem unutmam diyor ama unutuluyor mu ölünce? Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni koydukları mermerin soğukluğu muydu bütün bedenini saran yoksa ölmek böyle bir şey mi? ilk defa ve hatta son defa baktım ellerine, ayaklarına, yüzüne böyle dikkatli. bembeyaz örtünün altında kaldı bütün çocukluğum, bütün hayallerim, bütün geleceğim. bir de adın kaldı geriye.  Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. kulaklarımda çınlıyor ''anne söyle götürmesinler'' feryatları. imkan olsa o arabanın tekerleklerine sarılacak onlarca insanın bana acıyan bakışları. benim gelinlikle çıkacağım evden senin kefenle çıkman mı haksızlıktı, yoksa biz mi hafife aldık senin acılarını? Gözlerimi kapatıyorum o
Devamı

2023

2023 Uzun zamandır zor bir süreçten geçiyorum. Yerini hatırlatan kalbim ve hiç haketmediğim bir kalp kırıklığı yaşıyorum. Gülüyorum da elbette. Her zamankinden daha çok yanımda oluyor dostlarım çünkü gerçek sevgi tam olarak böyle bir şey. Yıllardır kendimi öyle güzel büyüttüm ki. ancak benim gibi biri günün sonunda kendi değerini bu kadar iyi anlayabilirdi. Çok dağıttım, çok dağıldım ama hep evin yolunu bulmanın bir güveni vardı içimde. İlk defa mı bilmiyorum ama uzun zaman sonra ilk defa kaybolmanın üzüntüsünü üzerimden atamıyorum. Her şey o kadar güzeldi ki aslında yıllar önce ektiğim fidanlar büyümüş, ağaç olmuş ben de onların meyvelerini topluyordum. Her seferinde dönüp dönüp kendime aferin kızım neler yapmışsın öyle, neler başarmışsın, ne doğru insanları hayatına almış, ne güzel insanlar biriktirmiş, ne çok sevmiş, aynı oranda sevilmişsin diyordum. Hatta öyle ki, bu sene tam olarak yıllar önce acaba yanlış mı yapıyorum, acaba ben o kadar doğru değil miyim diye sorgulayıp kendimden
Devamı

Yetmiş sekiz gün ♾️

Bazı şeyler oldu. bilmediğin şeyler oldu. hiç bilmeyeceğin şeyler. kime kızsam tırnaklarımı seninle kırdım. makası sana uzattım bıçağın kaçıncı çekmecede olduğunu sana öğrettim. neler yaptık da ortaya çıkmadı, insanın içi nasıl da ürperiyor yaz sıcağında. nerelere çıktık, bak bugün kolumu nereye çarptım. düşmüştüm hani, kalkmıştım. dizim kabuk bağlamıyor bir türlü. hiç geçmiyor acısı halbuki bak ne kadar zaman oldu? (Yetmiş sekiz gün) Bilmiyorum köksüz bir kelimedir bilmiyordum çok üzgün bir kelime. sevmiş bulundum çok kırık bir cümle. bunları da düşündüm. her şeyi en az yirmi tekrarla düşündüm. tüm provaları ezberleyene kadar yaptım. şimdi yüz yüze baksak hepsini unutacağım otuzüç ağrıyı vücuduma işaretledim. o gece yere kaç milim yaklaştığımı hesaplayamadım. ne cümleler kuruldu bu evde neler yankılandı, bu salonda bu koltukta ama ne kafalar yaşandı. aklında mı. şimdi benim sesim bile yankılanmıyor. Oyduğun yerden çiçek çıktı. kimse çiçek ekmedi ama çiçek büyüdü. seni sevdiğimi ne zam
Devamı