Üçyüzyirmisekiz

 İnsan bir sona kendini nasıl hazırlar?

Ve insan o sondan nasıl kaçar? 

Yaklaşık üç yüz yirmi sekiz gündür aklımın aldığı, kalbimin kabul edemediği bir sonla mücadele etmeye çalışıyorum. 

Öyle ki, bir insan kendi olmaktan ne kadar çıkabilirse o kadar çıktım. 

Ama diğer yanda aşkın büyüsü dedikleri tam olarak böyle bir şeymiş. 

Kalbimin aklıma hükmedişini izlerken günlerdir, sayısız da kayıp verdim üstelik. 

Birini çok sevip, aynı oranda sevilince başlıyormuş meğer bütün hikaye. 

Bu yüzden demişti sanırım Ataol Behramoğlu; Aşk iki kişiliktir diye. 


Sonsuz bir girdabın içinde, kendimi hep aynı şeyleri yaşarken buluyorum. İşe gir, çalış, para kazan, arkadaşlarınla dışarı çık, birileriyle tanış, eve dön, yemek yap, birilerini terk et, birilerini sev, sonra onlar senin terk etsin, sonra tekrar aynı heyecanla yeni bir güne uyan ve tekrar aynı şeyler derken hikayenin sonunda hepsini kaybet, depresyona gir, üzül, ağla, yalnız kal, hasta ol, tedaviye başla, iyileş, tekrar işe gir, tekrar para kazan, bu sefer sevmenin ötesine git(!), aşık ol, hatta öyle güzel aşık ol ki, kendinle girdiğin bütün savaşlarda kol bacak bırak, sonra o senin kolun bacağın olsun, aşkından kör ol ama onu bir saniye daha fazla görebilmek içindi hepsi de. Sonra tekrar hasta ol, çünkü zaten güçsüzsün ya artık, bırak birazda saçların girsin bir savaşın içine, bırak dökülen kirpiklerin olsun. Bırak birazda sen yat, vücudun dirensin derken, kendinden ümidi kes. Annen gelsin odaya, zaten çok az gelir bilirsin, hiç bir şey sormasın ama o odadan seni anlamış biri olarak çıksın. Birazda sen git annenin göğsünde ağla. Hızlanan kalp atışlarını duy, öfkeyle karışmış, hüzünle atan kalp atışlarını dinle. En azından hala atabildiği için şükret. Çünkü annen o senin. 

Ne demişti sana?; “Kalbin yorulur yapma kızım” 

Ne demişti öfkeyle?; “Sevginin arkasında dur kızım” 

Ne çok şeye kızıp ne çok yanımda durmuş diye düşün şimdi de. 

Hatırla ne demiştin; ciğerimi elimle söküp koyduğum bu masadan kalkıp gidemiyorsam, herkesten fazla sevildiğimi bildiğim için. 

Peki o ne demişti? 

“Yanan yüreğe su serpen şeylere inanmıyorum kızım, ya da böyle kolay söndüyse yandığına. O yüzden ağla ki, o yangının hiç sönmesin” 

Omzuna sağlık anne, en çok da benimkinden daha yürekli atan kalbine! 


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

S ♾️

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. o yeşil arabanın arkasında, ağaçtan bozma bir kutunun içine koydukları soğuk bedenini evinle vedalaşmak için getirdikleri yerde, ağlayan onca gözden yarım yamalak hatırladığım babamın suratını insan ölsem unutmam diyor ama unutuluyor mu ölünce? Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni koydukları mermerin soğukluğu muydu bütün bedenini saran yoksa ölmek böyle bir şey mi? ilk defa ve hatta son defa baktım ellerine, ayaklarına, yüzüne böyle dikkatli. bembeyaz örtünün altında kaldı bütün çocukluğum, bütün hayallerim, bütün geleceğim. bir de adın kaldı geriye.  Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. kulaklarımda çınlıyor ''anne söyle götürmesinler'' feryatları. imkan olsa o arabanın tekerleklerine sarılacak onlarca insanın bana acıyan bakışları. benim gelinlikle çıkacağım evden senin kefenle çıkman mı haksızlıktı, yoksa biz mi hafife aldık senin acılarını? Gözlerimi kapatıyorum o
Devamı

2023

2023 Uzun zamandır zor bir süreçten geçiyorum. Yerini hatırlatan kalbim ve hiç haketmediğim bir kalp kırıklığı yaşıyorum. Gülüyorum da elbette. Her zamankinden daha çok yanımda oluyor dostlarım çünkü gerçek sevgi tam olarak böyle bir şey. Yıllardır kendimi öyle güzel büyüttüm ki. ancak benim gibi biri günün sonunda kendi değerini bu kadar iyi anlayabilirdi. Çok dağıttım, çok dağıldım ama hep evin yolunu bulmanın bir güveni vardı içimde. İlk defa mı bilmiyorum ama uzun zaman sonra ilk defa kaybolmanın üzüntüsünü üzerimden atamıyorum. Her şey o kadar güzeldi ki aslında yıllar önce ektiğim fidanlar büyümüş, ağaç olmuş ben de onların meyvelerini topluyordum. Her seferinde dönüp dönüp kendime aferin kızım neler yapmışsın öyle, neler başarmışsın, ne doğru insanları hayatına almış, ne güzel insanlar biriktirmiş, ne çok sevmiş, aynı oranda sevilmişsin diyordum. Hatta öyle ki, bu sene tam olarak yıllar önce acaba yanlış mı yapıyorum, acaba ben o kadar doğru değil miyim diye sorgulayıp kendimden
Devamı

Yetmiş sekiz gün ♾️

Bazı şeyler oldu. bilmediğin şeyler oldu. hiç bilmeyeceğin şeyler. kime kızsam tırnaklarımı seninle kırdım. makası sana uzattım bıçağın kaçıncı çekmecede olduğunu sana öğrettim. neler yaptık da ortaya çıkmadı, insanın içi nasıl da ürperiyor yaz sıcağında. nerelere çıktık, bak bugün kolumu nereye çarptım. düşmüştüm hani, kalkmıştım. dizim kabuk bağlamıyor bir türlü. hiç geçmiyor acısı halbuki bak ne kadar zaman oldu? (Yetmiş sekiz gün) Bilmiyorum köksüz bir kelimedir bilmiyordum çok üzgün bir kelime. sevmiş bulundum çok kırık bir cümle. bunları da düşündüm. her şeyi en az yirmi tekrarla düşündüm. tüm provaları ezberleyene kadar yaptım. şimdi yüz yüze baksak hepsini unutacağım otuzüç ağrıyı vücuduma işaretledim. o gece yere kaç milim yaklaştığımı hesaplayamadım. ne cümleler kuruldu bu evde neler yankılandı, bu salonda bu koltukta ama ne kafalar yaşandı. aklında mı. şimdi benim sesim bile yankılanmıyor. Oyduğun yerden çiçek çıktı. kimse çiçek ekmedi ama çiçek büyüdü. seni sevdiğimi ne zam
Devamı