S ♾️

 Çok uzun süredir bir boşluktayım. Bir şeylerin, birilerinin boşluğu. Hiç bir şey yapamıyorum, hiç bir şeyden keyif alamıyorum. (Evet depresyon) Bazen acıdan, bazense sadece keyifden bütün gün yatabiliyorum. Eski hayatımla ilgili hatırladığım her detay bana sahte geliyor. Sanki yıllardır hiç bir şey yapmıyormuşum ve sanki yıllardır hiç bir işe yaramıyormuşum gibi. Dünyanın en boş insanı ben olamam değil mi? 

Önce o, sonra annem, sonra kendim, sonra babam, sonra tekrar o, sonra tekrar kendim, sonra o sonra kendim, kendim, kendim. 

Günün sonunda arayıp bulamadığım onca şeyle baş başa kalınca anlıyordum ki, ben hala bu hayatta ki amacımı çözebilmiş değildim. 

Bunca yıldır hep bir şeylerden kaçıp, hep bir şeyleri aradım. 

Babamı aradım. Yürüdüğüm her yolda, köşesini döndüğüm her sokakta. Artık babamla kavgam bitti. Artık kendimle kavgam başladı. 

Sonra hiç aramadığım masalarda onu buldum. Tamam dediğim yerde yüzüme çarpan o masalardan yine bir arayışla kalktım. 

Felaketler üst üste gelirken bile herkesin sizden bir beklentisi varmış meğer. 

Birilerinin hep bir şeyi olmaya çalışırken kendimin hiç bir şeyi olmadığımı anladım. 

Nasıl mı anladım?

Kendi hayatımla, kendi bedenimle alakalı vermem gereken bir kararda bile başkasının yardımına, ama en çok da onun. Hayır ihtiyaç duymak o kadar da iyi bir şey değilmiş. Teşekkürler baba, bana bunu da öğretmiştin. (Yine de keşke gitmeseydin. Bir tek sana çocuk kalmayı çok isterdim) 

Sekiz saat boyunca kafanızın içinden kaç kere “ben şimdi napıcam?” Cümlesi geçebilir 

Benim milyon üssü milyon. 

Şimdi uzun bir yolun en zor dönüm noktasındayım. 

Belki de bu son düzlüktür. 

Beni onca şeyle sadece on ayda sınadığın için teşekkürler Allah’ım. Bunca şeyin ortasına onu koyduğun için teşekkürler Allah’ım. 

Her şeyi bu kadar imkansız yaptığın için teşekkürler Allah’ım

Ya beni bu dertten kurtar, ya da buna bi son ver. 

Napıcağımı hiç bilmiyorken hayatımı sorguladığım odaya biri gelip şey diyor; Saçların neden bu kadar çok dökülüyor?

Allah’ım bunun da cevabını sen ver. 

Attığım her adımda ona ihtiyaç duyuyor olmam, bu hastane koridorunda ellerimin ellerini araması nolur evrenin ironik bir şakası olsun. 

Artık hiç bir şeyi halledemeyen birine dönüştüm. Yıllardır olduğum insandan uzak, sahiden ben şimdi ne yapıcam? 

Sen yokken hiçbir şey öyle varmışsın gibi 

O l m u y o r m u ş .