Hep kalkarım. bunu bildiğim için sık sık düşüyorum. 

Ağaç baltayı göğsüne yediğinde, 

Bilmiyorsun. bilmediğin için senden nefret ediyorum. ben orada dev gibi gücümle ama dal gibi dokunsan kırılacak güvensiz eklemlerle. ben orada hayatın bir yerine hayatın hiç haberi olmadan. ben orada bitişik, ben orada bütün, orada bağlı ama alabildiğine bağımsız, ben kuruduğunda sertleşecek bir kabukla, ama şimdi yaş ve ateşte yanmaz dörtte üçümün ağrısıyla. ben orada pisliğin içinde ağrının sızının içinde kollarım ellerimi inkar ederken iyiliğimi kendime inandırma peşinde. ben orada her şekilde ama sen, yani bilmiyorum sen nerede. bu yüzden senden nefret ediyorum. 

Baltayı tam göğsüne yediğinde ağaç, acısına değil baltanın kendinden büyümüşlüğüne.

Bilmiyorsun. bu öfke bu tutku bu istek bu acı değil. seni arayan yüzümün aynada hep kendini bulduğunu bilmek gibi değil. sık sık düşmek gibi değil. anlatıyorum ama anlama diye hep üstünü örtüp getirdiğim kelimeler değil. senden değil sebepsizliğinden uzaklığından sarı çizgilerden kırmızı koddan değil. bu benim böyle sanmamdan.

Bu bıçağı buraya sen getirdin. bu baltayı buraya sen sapladın. babamın ellerine benziyordu ellerin. vursan da acıtmaz sanıyordum. bir tokat yedim hayatım çocukluğumdan söküldü benim. ben sana ne anlatıyorum ki sonuçta bu baltayı da bu bıçağı da buraya sen getirdin. 

Gitmek istiyorum. yürümek istiyorum. bu şarkının içinden çıkmak istiyorum. denemek istemiyorum canım benim. daha güzel yenilmek istemiyorum. sana yeşil dalın incecik sesiyle geldim. bir baltaya bana vurma demeye geldim. aptaldım küçüktüm çocuktum sevgi böyle bir şey sanıyordum. sevgi böyle bir şeymiş seni sevmek değil. ben bundan daha güzel yenilmek istemiyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

S ♾️

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. o yeşil arabanın arkasında, ağaçtan bozma bir kutunun içine koydukları soğuk bedenini evinle vedalaşmak için getirdikleri yerde, ağlayan onca gözden yarım yamalak hatırladığım babamın suratını insan ölsem unutmam diyor ama unutuluyor mu ölünce? Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni koydukları mermerin soğukluğu muydu bütün bedenini saran yoksa ölmek böyle bir şey mi? ilk defa ve hatta son defa baktım ellerine, ayaklarına, yüzüne böyle dikkatli. bembeyaz örtünün altında kaldı bütün çocukluğum, bütün hayallerim, bütün geleceğim. bir de adın kaldı geriye.  Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. kulaklarımda çınlıyor ''anne söyle götürmesinler'' feryatları. imkan olsa o arabanın tekerleklerine sarılacak onlarca insanın bana acıyan bakışları. benim gelinlikle çıkacağım evden senin kefenle çıkman mı haksızlıktı, yoksa biz mi hafife aldık senin acılarını? Gözlerimi kapatıyorum o
Devamı

2023

2023 Uzun zamandır zor bir süreçten geçiyorum. Yerini hatırlatan kalbim ve hiç haketmediğim bir kalp kırıklığı yaşıyorum. Gülüyorum da elbette. Her zamankinden daha çok yanımda oluyor dostlarım çünkü gerçek sevgi tam olarak böyle bir şey. Yıllardır kendimi öyle güzel büyüttüm ki. ancak benim gibi biri günün sonunda kendi değerini bu kadar iyi anlayabilirdi. Çok dağıttım, çok dağıldım ama hep evin yolunu bulmanın bir güveni vardı içimde. İlk defa mı bilmiyorum ama uzun zaman sonra ilk defa kaybolmanın üzüntüsünü üzerimden atamıyorum. Her şey o kadar güzeldi ki aslında yıllar önce ektiğim fidanlar büyümüş, ağaç olmuş ben de onların meyvelerini topluyordum. Her seferinde dönüp dönüp kendime aferin kızım neler yapmışsın öyle, neler başarmışsın, ne doğru insanları hayatına almış, ne güzel insanlar biriktirmiş, ne çok sevmiş, aynı oranda sevilmişsin diyordum. Hatta öyle ki, bu sene tam olarak yıllar önce acaba yanlış mı yapıyorum, acaba ben o kadar doğru değil miyim diye sorgulayıp kendimden
Devamı

Yetmiş sekiz gün ♾️

Bazı şeyler oldu. bilmediğin şeyler oldu. hiç bilmeyeceğin şeyler. kime kızsam tırnaklarımı seninle kırdım. makası sana uzattım bıçağın kaçıncı çekmecede olduğunu sana öğrettim. neler yaptık da ortaya çıkmadı, insanın içi nasıl da ürperiyor yaz sıcağında. nerelere çıktık, bak bugün kolumu nereye çarptım. düşmüştüm hani, kalkmıştım. dizim kabuk bağlamıyor bir türlü. hiç geçmiyor acısı halbuki bak ne kadar zaman oldu? (Yetmiş sekiz gün) Bilmiyorum köksüz bir kelimedir bilmiyordum çok üzgün bir kelime. sevmiş bulundum çok kırık bir cümle. bunları da düşündüm. her şeyi en az yirmi tekrarla düşündüm. tüm provaları ezberleyene kadar yaptım. şimdi yüz yüze baksak hepsini unutacağım otuzüç ağrıyı vücuduma işaretledim. o gece yere kaç milim yaklaştığımı hesaplayamadım. ne cümleler kuruldu bu evde neler yankılandı, bu salonda bu koltukta ama ne kafalar yaşandı. aklında mı. şimdi benim sesim bile yankılanmıyor. Oyduğun yerden çiçek çıktı. kimse çiçek ekmedi ama çiçek büyüdü. seni sevdiğimi ne zam
Devamı