Rüzgar

Aynı gökyüzüne bakmak, aynı şehirde olmaktı hani, şimdi biz seninle nasıl olurda ayrı hayatlarda bambaşka şehirlerdeyken bile aynı gökyüzünde birbirimizi buluyoruz? Buluyor muyuz yoksa bu büyük bir yanılgımı bilmiyorum. 

Artık sokağından bile geçemediğim evde bir fotoğrafa denk geldim. Anılar bir lütuf mu yoksa bir lanet mi artık bilmiyorum. 

İçimde alaşağı olmuşluğun hüznü, bir uçağa yetişme telaşındayım. bir yerden mi kaçıyorum kendimemi gidiyorum bilmiyorum. bir toprakla vedalaşmış olmanın, vedalaşamanın üzüntüsü kim bilir belki de bu konuşmanın en sessiz halidir. 

cambazla ben bomboş bir çocuk parkında oturuyoduk ya hani, bugün o park gözlerimin önünde yandı. insanın içindeki yangını izlemenin garip bir huzuru oluyomuş. su döksem geçerdi belki, ya da biraz hareketlensem belki o yangından kendimi de kurtarabilirdim ama ben öylece izledim. sanki zaten bunu bekliyodum. insan bazen bir yangında kendiyle birlikte duygularını da yakmak istiyormuş. 

bomboş bir yolda, sağımda deniz, solumda o, rüzgarda dağılan saçlarım, telaşsız gittiğimiz o yolda arkada çalan şarkının ritmiyle sağa sola oynattığım kollarımın bizi ayıran bir mesafeye dönüşmesi ve bütün bunlardan sadece benim haberimin olması. 

Her seferinde gökyüzünden bir yıldız tutup konuştum sen diye ama ya orda değilsen? Bu ihtimal artık düşünmeyeceğim kadar uzak bana. 

Hallettim sandığım her şeyin üzerime düşen bir çığ gibi beni yerle bir edebilicek büyüklükte bir felakete yol açmasıyla halletmek ve toparlamak arasında gidip geliyorum. Kim bilir belki de sadece gidiyorumdur ama dönemiyorumdur artık sana çıkmadığını bildiğim yollara.

Bazı dümdüz uzun yolları sadece yürüyerek geçmek istiyorum. Hayır durun orda benim anılarım, o ağacın önünde daha önce öptüğüm adam, o masada benim acılarım, o otoparkta benim hayallerim diyerek kafamla oynadığım bu oyunda kaybeden olmak bile beni senin kadar üzememişti oysa. 

Heyecanı içimde, omuzlarımı geride tutarak sana gelmek için gittiğim yollardan geçiyorum bir süredir ama yolun deniz görmesi sonunda seni göremeyeceğimi bilmenin acısını hafifletmiyor. 

Seni hatırlatıcak hiç bir şey yapmak istemiyorum derken, sevdiğin her şeyi yapmaya devam ediyorum ki belki bir gün yeniden gelirsin diye. Bütün anlar gözümün önünde koca bir hatıraya dönüştü. Seni çok özledim.