Bir Kız Güler

Cırcır böceklerini, akşam sefasını, rüzgarı, seni. O eli nerede görsem tanırım. buz gibi. birine nefesi çekilirken dokunmuş olmanın elleri. deriler değiştikçe izi yenilenen. hiç sırtını sıvazlayamayacak olmanın elleri. bir daha anlatamayacak olmanın. uykum geldi diyemeyecek. karnım aç diyemeyecek. seni çok seviyorum diyemeyecek bir ağzın elleri. sımsıcak hayatımızda buz.  Cırcır böceklerini, akşam sefasını, rüzgarı, kendini unutuşun elleri.  Çok sıkıldım buradan. tek ayakla sekmeden yürümeye çalışmaktan. hep dengede görüneyim ama her kapının ardına çöküp saklanmaktan. omzumu düşürmekten çok sıkıldım. yalanlarımdan yanlışlarımdan hatalarımdan. kendime sormaktan, neden yaptım? kendimden ve sorulardan. bir daha nasıl o kadar güzel yemekler yaparım? bir daha kime bakarım yanağını sever gibi? sorulardan. akşam sefası rüzgardan ters döndü. cırcır böcekleri uykumu getiriyor. birinin hem ölmüş hem bu yolda yürümüş olması beni çok incitiyor. yani nasıl. kocaman kadın aklımla küçücük çocuk aklım

Parçalı bulutlu on bir derece. yağmurla karışık güneşli havanın saat on ikisinde kendimi bulmak için yürüdüğüm yolların sonunda varlığına ve yokluğuna denk gelmenin garip bir sessizliği var üzerimde. konuşsam ne diyeceğim, dahası kime ne diyeceğim. yine de sessizliğimin üzerimdeki baskısı korkutuyor beni. yol boyu yürüyorum. dükkanlar geçiyorum, kimileriyle selamlaşıyor, kimilerinin önünden öylece geçiyorum. sakinliğimin beni korkutan bir tarafı da var sanki herhangi birinin omuzunda ağlasam her şey geçicekmiş gibi hissettiren o çaresizlik halinden kendimi bir türlü sıyıramıyorum.  kendimi anlaşılabilir hissettiğim o gecenin sabahında yüzüme bakıp bana her şeyden habersiz ve her şeyi bilen halinle günaydın demişliğinin üzerimde yarattığı korkunç endişeyle senin deyiminle kendimi içkiye vermişliğimin onuncu dakikasında senin gözünden bana kendimi sorgulatan hayata nedense çok öfkeliydim.  bir yerlerde duruyor, bir yerlerden geçiyor, birilerine gidiyor, birilerinden dönemiyor, bazen öyle

Çok acı ama çok acı neden? çünkü koşmanın yolu başka durup beklemenin yolu başka. durmadan yürüdüğün yollarsa artık yol değil, sana ev oluyor. neden mi? çünkü savaşmanında yolu başka. pes edip öylece durmanın yoluda. zaman zaman dinlensemde hep savaşarak koşup geçtiğim o yollardan yürür adım bir ileri bir geri sallanarak geçtiğim zamanlarda oldu. neden mi? çünkü sevmenin yolu başka. sevildiğini bilmenin yolu bambaşka. şimdi dönüp baktığımda, ne doğru sapaklara dönmüş, ne keskin virajlar almış, ne doğru duraklarda dinlenmiş, hep çok doğru otobüslere binmiş, yolunu hiç kaybetmemiş, varacağı yere geçte olsa varmış olmanın haklı gururunu üzerimden atamıyorum. yanımda, aklımda, bir şekilde kalbinin bir köşesinde olduğumu bildiğim insanlarla onca yolu yürümüş olmanın getirdiği tiz bir kahkaha yerleşiyor suratıma.  Şimdilerde bambaşka yollarda yürümenin getirdiği o biraz korku, biraz heyecan, biraz ne yapacağını bilememe endişesini halledilmek için girdiğim o kafede yediğim o yemeğin tadıyla

Teselli olacaksa, aslında o kadar da büyütülecek bir şey olmadığını anlatabilirim sana. Biraz sinsice gerçekleşti, haberim olmadan, geliyorum demeden. Olsun, yine de bu sessiz anlaşmayı bozabiliriz. Çünkü bana yeterince iyi geldin. Daha fazlasını istemek görgüsüzlük olur. Kimseye herhangi bir şey olmak zorunda değilken, bana kapını araladın. Sana sarılmama izin verdin. Zaten bununla yetinebilecek kadar küçük, istemediğin an gidebilecek kadar büyüğüm.  Kafam o kadar güzeldi ki yol boyunca girdiğim tünellerin içinden çıkabilmek için seni kullandım. Çıktım da. Ama her şey gibi uyuşturucular da belli bir süre sonra etkisini yitiriyor. Sarıldığın belim uyuşuktu mesela. Ağzından çıkan bütün güzel kelimeler aramızda asılı kaldı. Sanki daha en başından benim için bir anı olarak kalacakmışsın gibi. Yine özlemek üzere arkamda bırakacağım biri olacakmışsın gibi. Karşında hakkında hiç bir şey bilmediğin ama yine de kendine çektiğin küçük bir kadın olarak kalacakmışım gibi. Üzerimdeki etkinin geçec