Cambazla ben

O depremi yalnızca ben hissetmesem kaçımız yıkılırdık bilmiyorum. Düşündükçe omzumun gücünden nefret ediyorum. Ağlamak için dışarı çıkıyorum. Annem arayınca telefonu gülerek açıyorum. Ağrımaz sandığım kaç kemiğim kaldıysa hepsinin ağrısını biliyorum. Hangimiz yıkılmadık ki. Ben de öyle yürürken yıkılıyorum işte, çalışırken, akşam trafiğinde birden bire kırmızıda beklerken yıkılıyorum. Ama benim hep tüm bunlar geçtiğinde diye başlayan bir cümlem vardır biliyorsun. Tüm bunlar geçtiğinde aramızdaki sınıra çiçek ekmeyi bırakacağım. Biraz da böyle yıkılırım diyorum düşüne düşüne. Akşama ekmek var mı, yemek yediniz mi, ödemeler yapıldı mı, ödevler tamamlandı mı, işe gidildi mi, her şey yolunda mı. Her şey yolunda mı? Yanaklarımı ısırmaktan dudaklarımı kemirmekten en az bir beyaz ışığa kilitlenip yüksek tavanları seyretmekten akmasın diye yüzünü dik tutmaktan geriye kalan her şey, gerçekten ya, gerçekten her şey yolunda mı?


Cambazla ben, bomboş bir çocuk parkında oturuyoruz. Ben içime kıvrılmışım, o dışına uzamış, ikimiz de, bize rağmen yükselen, sıkışan ve kararan şehrin kasvetiyle donanmışız. Onun kaybettiği bir gelecek var. Benim kaybettiğim bir geçmiş. Onun hayalleri mümkün, benim kabuğum kırık, o yüksekleri görüyor, ben çukurları, o olacaklardan bahsediyor, ben olmuşlardan. Kaybetmekle kaybolmak bir midir, ben kaybettim o kayboldu. 


Bilmiyordum nasıl sulanır orkideler, nasıl konuşulur güllerle, şu inatçı kardelenler nasıl uyuyacak bunca sıcakta ve bilmiyordum beyaz zambaklar nasıl kokar, papatyaları tanıyordum sadece gülümsemeleri yüzünde. 


Bir varmışım bir yokmuşum. Sen de beni özlemişsindir diye düşünüyorum. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

S ♾️

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. o yeşil arabanın arkasında, ağaçtan bozma bir kutunun içine koydukları soğuk bedenini evinle vedalaşmak için getirdikleri yerde, ağlayan onca gözden yarım yamalak hatırladığım babamın suratını insan ölsem unutmam diyor ama unutuluyor mu ölünce? Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni koydukları mermerin soğukluğu muydu bütün bedenini saran yoksa ölmek böyle bir şey mi? ilk defa ve hatta son defa baktım ellerine, ayaklarına, yüzüne böyle dikkatli. bembeyaz örtünün altında kaldı bütün çocukluğum, bütün hayallerim, bütün geleceğim. bir de adın kaldı geriye.  Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. kulaklarımda çınlıyor ''anne söyle götürmesinler'' feryatları. imkan olsa o arabanın tekerleklerine sarılacak onlarca insanın bana acıyan bakışları. benim gelinlikle çıkacağım evden senin kefenle çıkman mı haksızlıktı, yoksa biz mi hafife aldık senin acılarını? Gözlerimi kapatıyorum o
Devamı

2023

2023 Uzun zamandır zor bir süreçten geçiyorum. Yerini hatırlatan kalbim ve hiç haketmediğim bir kalp kırıklığı yaşıyorum. Gülüyorum da elbette. Her zamankinden daha çok yanımda oluyor dostlarım çünkü gerçek sevgi tam olarak böyle bir şey. Yıllardır kendimi öyle güzel büyüttüm ki. ancak benim gibi biri günün sonunda kendi değerini bu kadar iyi anlayabilirdi. Çok dağıttım, çok dağıldım ama hep evin yolunu bulmanın bir güveni vardı içimde. İlk defa mı bilmiyorum ama uzun zaman sonra ilk defa kaybolmanın üzüntüsünü üzerimden atamıyorum. Her şey o kadar güzeldi ki aslında yıllar önce ektiğim fidanlar büyümüş, ağaç olmuş ben de onların meyvelerini topluyordum. Her seferinde dönüp dönüp kendime aferin kızım neler yapmışsın öyle, neler başarmışsın, ne doğru insanları hayatına almış, ne güzel insanlar biriktirmiş, ne çok sevmiş, aynı oranda sevilmişsin diyordum. Hatta öyle ki, bu sene tam olarak yıllar önce acaba yanlış mı yapıyorum, acaba ben o kadar doğru değil miyim diye sorgulayıp kendimden
Devamı

Yetmiş sekiz gün ♾️

Bazı şeyler oldu. bilmediğin şeyler oldu. hiç bilmeyeceğin şeyler. kime kızsam tırnaklarımı seninle kırdım. makası sana uzattım bıçağın kaçıncı çekmecede olduğunu sana öğrettim. neler yaptık da ortaya çıkmadı, insanın içi nasıl da ürperiyor yaz sıcağında. nerelere çıktık, bak bugün kolumu nereye çarptım. düşmüştüm hani, kalkmıştım. dizim kabuk bağlamıyor bir türlü. hiç geçmiyor acısı halbuki bak ne kadar zaman oldu? (Yetmiş sekiz gün) Bilmiyorum köksüz bir kelimedir bilmiyordum çok üzgün bir kelime. sevmiş bulundum çok kırık bir cümle. bunları da düşündüm. her şeyi en az yirmi tekrarla düşündüm. tüm provaları ezberleyene kadar yaptım. şimdi yüz yüze baksak hepsini unutacağım otuzüç ağrıyı vücuduma işaretledim. o gece yere kaç milim yaklaştığımı hesaplayamadım. ne cümleler kuruldu bu evde neler yankılandı, bu salonda bu koltukta ama ne kafalar yaşandı. aklında mı. şimdi benim sesim bile yankılanmıyor. Oyduğun yerden çiçek çıktı. kimse çiçek ekmedi ama çiçek büyüdü. seni sevdiğimi ne zam
Devamı