İçimde ki öfkeyle savaşmayı öğrendim. İçimde ki öfke içimden taşıyorken kendimle savaşmayı öğrendim. Kırmamak için direttiğim kim varsa, beni kırarken düşünmediklerinde benim de kırabilme yetim olduğunu öğrendim. Dünyanın en tahammülsüz insanına dönüşürken zamanla, çok, hatta bi hayli fazla sevdiğim insanlara sonsuz tahammülüm olduğunu, ama onunda son derece gereksiz olduğunu öğrendim. Çok sevmek, her zaman çok sevmek olarak kalmıyormuş bunu da öğrendim. Hem de yaşayarak. Sevdiğin kadar değil, sevdiğin gibi sevilmiyormuşsun. Bunu da öğrendim. Çok acı değil mi? Daha neler öğrendim biliyor musunuz? Sizi saatlerce uyutmayan düşünceler, anılar, mesajlar başkasına kocaman rahat yastıklar oluyormuş. İçimde ki öfke artık taştı. Boyumu aştı, kalbimi aştı, nefsimi açtı, tahammülümü aştı, sevgimi bile aştı. İçimde ki öfkeyi zapt edemiyorum. İçimde ki öfkenin kurbanı oluyorum. Ben galiba yaşayamıyorum. Ben kafamı hissetmiyorum Allahım. Ben kendimi hissetmiyorum. Bu uyuşan ellerimi, titreyen dizlerimi, açılmayan gözlerimi, artık kimseye anlatamayan dilimi, sevemeyen kalbimi, olmayan sabrımı. Allahım ben şimdi napıcam diye çıktığım bu balkonu. Beni benden al artık nolursun. Benim kendime tahammülüm kalmadı. Benim sevilmeyen kalbime tahammülüm kalmadı. Benim insanların tahammülsüzlüğüne tahammülüm kalmadı.

-Herkese orman olan sabrın, bir bana mı yapraktı yani.
Peki.
Sana da iyi geceler!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

S ♾️

Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. o yeşil arabanın arkasında, ağaçtan bozma bir kutunun içine koydukları soğuk bedenini evinle vedalaşmak için getirdikleri yerde, ağlayan onca gözden yarım yamalak hatırladığım babamın suratını insan ölsem unutmam diyor ama unutuluyor mu ölünce? Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. seni koydukları mermerin soğukluğu muydu bütün bedenini saran yoksa ölmek böyle bir şey mi? ilk defa ve hatta son defa baktım ellerine, ayaklarına, yüzüne böyle dikkatli. bembeyaz örtünün altında kaldı bütün çocukluğum, bütün hayallerim, bütün geleceğim. bir de adın kaldı geriye.  Gözlerimi kapatıyorum o sahneyi tekrar tekrar yaşıyorum. kulaklarımda çınlıyor ''anne söyle götürmesinler'' feryatları. imkan olsa o arabanın tekerleklerine sarılacak onlarca insanın bana acıyan bakışları. benim gelinlikle çıkacağım evden senin kefenle çıkman mı haksızlıktı, yoksa biz mi hafife aldık senin acılarını? Gözlerimi kapatıyorum o
Devamı

2023

2023 Uzun zamandır zor bir süreçten geçiyorum. Yerini hatırlatan kalbim ve hiç haketmediğim bir kalp kırıklığı yaşıyorum. Gülüyorum da elbette. Her zamankinden daha çok yanımda oluyor dostlarım çünkü gerçek sevgi tam olarak böyle bir şey. Yıllardır kendimi öyle güzel büyüttüm ki. ancak benim gibi biri günün sonunda kendi değerini bu kadar iyi anlayabilirdi. Çok dağıttım, çok dağıldım ama hep evin yolunu bulmanın bir güveni vardı içimde. İlk defa mı bilmiyorum ama uzun zaman sonra ilk defa kaybolmanın üzüntüsünü üzerimden atamıyorum. Her şey o kadar güzeldi ki aslında yıllar önce ektiğim fidanlar büyümüş, ağaç olmuş ben de onların meyvelerini topluyordum. Her seferinde dönüp dönüp kendime aferin kızım neler yapmışsın öyle, neler başarmışsın, ne doğru insanları hayatına almış, ne güzel insanlar biriktirmiş, ne çok sevmiş, aynı oranda sevilmişsin diyordum. Hatta öyle ki, bu sene tam olarak yıllar önce acaba yanlış mı yapıyorum, acaba ben o kadar doğru değil miyim diye sorgulayıp kendimden
Devamı

Yetmiş sekiz gün ♾️

Bazı şeyler oldu. bilmediğin şeyler oldu. hiç bilmeyeceğin şeyler. kime kızsam tırnaklarımı seninle kırdım. makası sana uzattım bıçağın kaçıncı çekmecede olduğunu sana öğrettim. neler yaptık da ortaya çıkmadı, insanın içi nasıl da ürperiyor yaz sıcağında. nerelere çıktık, bak bugün kolumu nereye çarptım. düşmüştüm hani, kalkmıştım. dizim kabuk bağlamıyor bir türlü. hiç geçmiyor acısı halbuki bak ne kadar zaman oldu? (Yetmiş sekiz gün) Bilmiyorum köksüz bir kelimedir bilmiyordum çok üzgün bir kelime. sevmiş bulundum çok kırık bir cümle. bunları da düşündüm. her şeyi en az yirmi tekrarla düşündüm. tüm provaları ezberleyene kadar yaptım. şimdi yüz yüze baksak hepsini unutacağım otuzüç ağrıyı vücuduma işaretledim. o gece yere kaç milim yaklaştığımı hesaplayamadım. ne cümleler kuruldu bu evde neler yankılandı, bu salonda bu koltukta ama ne kafalar yaşandı. aklında mı. şimdi benim sesim bile yankılanmıyor. Oyduğun yerden çiçek çıktı. kimse çiçek ekmedi ama çiçek büyüdü. seni sevdiğimi ne zam
Devamı