Önsöz
Bir karın içinde iki kişi yaşamışım ben.. bir yarım var benim.. hiç bi zaman tam olamadım ki.. anne karnındayken öğrenmiştim hayatın zorluğunu. daha dünyaya gelmeden bölüşmeyi öğrenmiştim bir yatağı. bir ekmeği.. paylaşmayı öğrenmiştim.. kalbimi.. annem hep fazla değer verdiğimi söyler insanlara.. aldırış etmem.. her defasında daha fazla değer veririm.. daha fazla ödün veririm kendimden.. daha fazla yıpranır, acı çeker, hayal kırıklığı yaşarım. ama önemi yok. ben alışmaya alışıyorum. iyi olmak değil benimkisi.. insan olmak böyle bi dünyaya.. ne yani benim gibilere ihtiyacı yok mu bu dünyanın? kim sevecek insanları kendinden çok? kim gözyaşı dökücek.. kim ağlayacak karanlık gecelerde.. bir sevgili uğruna! terkedilicek insanlar olması gerekiyor. vurdumduymazlığa, gammazlığa, umursamazlığa, vicdansızlığa karşı insan olmak gerekiyor.. bu dünyaya benden lazım. benim gibi sevenden. ben dünyada bile yokken, dünyada olan ablamı sevmişim en çok.. kaybetmek değil benimkisi, acı çekmekte değil.. tanımı bile olmayan bir sevgiyle seviyorum demek.
”tanımı bile olmayan bir sevgiyle seviyorum seni!
Yorumlar
Yorum Gönder