Bir Kız Güler

Yıllar sonra, beni bıraktığın yerde bulamayınca anlayacaksın terketmenin gitmekle alakası olmadığını. Anlatamadığım, ve anlatsam da anlamayacağını bildiğim her kederimin arkasına seni koydum. Çünkü seninle, adınla, hayalinle yüz buluyordu hatalarım. Gittiğinde ardında bıraktığın fırtınalar beni içine almak yerine, dışa savurdu. Kayboldum. Kaybolduğum yerde seni bekledim. Sen, yine gelmedin.. Aramızda ki yaş farkıyla, acılarımızı eşit sandın. Aldırmadım. Gözünde neysem, öyle kalayım istedim çünkü. Öyle de kaldım. Öylece kaldım. Kalbine denk düşmeyen gözlerim bilemiyorum bugün beni yaktığı gibi, yıllar sonra seni de düşündürür mü. Dibi görüp seni aradığım da, çalmayan telefonundan anladım gittiğini.. Üzerime yıkılan taşlardan kurtulamadığımı söyleyecekken sana, üzerime bir taş daha attığını zorla soluduğum nefesimden anladım. Gitmenin ve kalmanın büyük meseleler olmadığını söylerdin. Gitmenin, ne kadar büyük bir mesele olduğunu anladım. Anladım. Çünkü bütün bunlar senin için anlam

"Sebebi ne olursa olsun" ile başladım cümleye.. 'Terketmek ve isteyerek gitmek' arasında ki farkı bilmiyordu insanlar. Çünkü bunu bir tek ben biliyordum. Ya da belki de ben kafamda öyle kuruyordum. Hafızamın bir kısmını meşgul eden sorunlarla yüzleşmekten korktuğum için, kendimi başkalarının dertlerine veriyorum. Dertlerimi unutuyorum. Unutuluyorum. Onu öpmek istediğimi bilmediği için, sanki onu hiç öpmek istemiyormuşum gibi davrandı. Zaten hep böyle oluyordu. O bana geldiğinde ben gidiyordum. Ben ona gittiğimde, ben ona gittiğimde, zaten o, o hiç orda değildi. Rastlaşamıyorduk. Onun aksine, kırıklarla yaşamayı daha iyi biliyordum. Çünkü acılarım beni tutuyordu. Görmezden gelebiliyor, görmezden gelinebiliyordum. Birbirimizi hiç anlamıyormuşuz gibi, sanki yıllardır aradığımız bu değilmiş gibi, boşluğa haz edebiliyormuşuz gibi.. Sustum. Sözlerim hep kalp kırar, kanatırdı. Tahammülsüzlüğüme tahammül edemeyen insanlarla uzun süre arbedeler yaşıyor sonra nasıl oluyorsa